اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد: "

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر
چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد

فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک
که کس نبود که دستی از این دغا ببرد

گذار بر ظلمات است خضر راهی کو
مباد کآتش محرومی آب ما ببرد

دل ضعیفم از آن می​کشد به طرف چمن
که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

طبیب عشق منم باده ده که این معجون
فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد

بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت
مگر نسیم پیامی خدای را ببرد

"

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست: "

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست

خوش می​دهد نشان جلال و جمال یار
خوش می​کند حکایت عز و وقار دوست

دل دادمش به مژده و خجلت همی​برم
زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست

شکر خدا که از مدد بخت کارساز
بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست

سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار
در گردشند بر حسب اختیار دوست

گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند
ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست

کحل الجواهری به من آر ای نسیم صبح
زان خاک نیکبخت که شد رهگذار دوست

ماییم و آستانه عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک
منت خدای را که نیم شرمسار دوست

"

بی عنوان

هیچوقت فکر نمیکردم پدر بودن اینقدر سخت باشد.
دلم گرفته. کاش بیشتر میشد با بچه ها بود

تمام شد

باور کردنش مشکل بود. اینکه دو سال بتونم جایی را تحمل کنم که برای من نبود. اینکه دوسال باید ببینی و دم نزنی. اینکه همه تو را خر فرض کنند. اینکه کارایی را بکنی که بر خلاف اعتقاداتته. اینکه فقط صبر کنی. هیچوقت اینقدر صبر را توی خودم ندیده بودم. همش صبر. صبر. صبر
برام مهم نیست کجا میرم همینقدری که از اونجا خلاص شدم بسمه. آدمای احمقی که حتی سواد حرف زدن را هم نداشتن. آدمای ادعا و افترا
فکرش هم منو خسته میکنه. فقط میدونم توی این دو سال فرسوده شدم.
موندم توی یه برزخ که ببخشمشون یا نه؟

خیلی وقت بود دلم میخواست آهنگ ما سه نفر بودیم احمد کایا را بشنوم
شعرش را هم برای شما میزارم
Biz üç kisiydik; Bedirhan, nazlican ve ben Üç agiz, üç yürek, üç yeminli fisek Adimiz bela diye yazilmisti daglara taslara Boynumuzda agir vebal, koynumuzda çapraz tüfek El tetikte kulak kiriste Ve sirtimiz topragA emanet Baldiran acisiyla ovarak üsüyen ellerimizi Yildiz yorgan altinda birbirimize sarilirdik Deniz çok uzaktaydi Ve dokunuyordu yalnizlik Gece uçurum boylarinda Uzak çakal sesleri Yüzümüze, ekmegimize Türkümüze çarpar geçerdi Gögsüne kekik süredi nazlican Tüterdi buram buram Gizlice ona bakardik Yüregimiz göçerdi Belki bir çoban kavalinda yitirdik nazlicani Atesböcekleriyle bir oldu kirpisarak tükendi Bir narin kelebek ölüsü birakip tam ortamiza Kursun gibi, mayin gibi tutusarak tükendi Oy nazlican vahsi bayirlarin marali Nazlican saçlari firtinayla tarali Sen de gider miydin böyle yildizlar ülkesine Oy nazlican oy can evinden yarali Nazlican serin yayla çiçegi Nazlican deli dolu heyecan Gögsümde bir sevda kelebegi Nazlican ah nazlican Artik yenilmis ordular kadar Eziktik, sahipsizdik Geçip gittik, parka ve yürek paramparça Gerisi ölüm duygusu, gerisi sagir sessizlik Geçip gittik, nazlican boslugu aramizda Bedirhani bir geçitte sirtindan vurdular Yarip çikmisken nice büyüK ablukalari Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca Titredi ve iki yana düstü kollari. Ölüm bir isirgan otu gibi sarmisti her yanini Devrilmis bir agaçti ayisiginda gölgesi Uzanip bir damla yas ile dokundum kirpiklerine Gögsümü çatlatirken nabzimin tükenmis sesi Sanki bir sakaydi bu, birazdan uyanacakti Birazdan atesi karistirip bir sigara saracakti Oysa ölüm sadik kalmisti randevusuna ah O da nazlican gibi bir daha olmayacakti Ey bedirhan; katran gecelerin heyulasi Ey bedirhan; kancik pusularin belasi Sen de böyle düsecek adam miydin konussana Ey bedirhan ey mezari kartal yuvasi Bedirhan mor daglarin kaçagi Bedirhan mavi gözleri sahan Zulamda suskun gece biçagi Bedirhan ah bedirhan Biz üç kisiydik Üç intihar çiçegi Bedirhan, nazlican ve ben Suphi
ما سه تن بودیم...

ما سه تن بودیم :بدیر خان، نازلی جان و من
سه دهان، سه دل، سه فشنگ سوگند خورده
و ناممان چونان بلایی بر کوه ها و سنگ ها نوشته
گناهی سنگین بر گردن مان تفنگی قیقاجی در آغوش مان
دست بر ماشه و گوش خوابانیده بر صداهای دور و نزدیک
و پشت بر خاک امانت سپرده...
دست های سردمان را آنقدر به هم مالیدیم
که ماهیچه های مان درد می گرفت
در زیر لحاف ستارگان در آغوش هم فرو می رفتیم
دریا در دور دستها بود و تنهایی نگران مان می ساخت...
شب در بلندی پرت گاه ها،زوزه شغال های فراسو
بر صورتمان،نان مان و ترانه مان می کوفت و می گذشت..
نازلی جان اویشن به سینه هایش می مالید
به ارامی نوازششان می کرد
و ما پنهانی نگاه می کردیم و دلمان فرو می ریخت
شاید نازلی جان را در نی چوپانی جا گذاشتیم
شبیه کرم شبتابی که ارام ،ارام خاموش می شود
او پروانه کوچکی شد و نعش اش در میان مان افتاد
شبیه گلوله ای شبیه مینی شعله کشید و تمام شد
ای نازلی جان!اهوی بیابان وحشی!
نازلی جان که گیسوانت را طوفانها شانه می زدند
تو هم باید اینگونه به سرزمین ستارگان می رفتی
ای نازلی جان!ای زخم خورده از جان خویش
نازلی جان هیجان سراسیمه
پروانه یک عشق در سینه من
شکوفه ییلاق های خنک
نازلی جان !آه نازلی جان!
دیگر شبیه اردوهای شکست خورده پایمال شدیم بی پناه گشتیم
و با دلی شکسته به مخفی گاهمان بر گشتیم
باقی همه حس مرگ بود باقی همه سکوتی گنگ
رفتیم با جای خالی نازلی جان در میانمان
بدیر خان رادر حالیکه چندین محاصره بزرگ را شکسته بود
در گذر گاهی از پشت زدند
او چونان تفنگی اویزان از شانه
لرزید و دستهایش از دو طرف افتاد
مرگ مانند گیاهان گزنه اطرافش را گرفته بود
و سایه اش در زیر نور ماه شبیه درختی واژگون افتاده بود
کنارش دراز کشیدم!با قطره ای اشک پلک هایش را لمس کردم
در حالیکه طنین ضربان تمام شده قلبم
سینه ام را می ترکاند انگار دارد شوخی می کند
او بعد از کمی بیدار خواهد شد
بعد کمی اتش را به هم خواهد زد و سیگاری خواهد پیچید
اما مرگ صادقانه در ملاقاتش پایدار بود
او هم دیگر چون نازلی جان اینجا نخواهد بود
ای بیر خان!غول شبهای تاریک
ای بدیر خان!بلای پرتگاه های وحشی!
چنینت خواهم خواند وقتی از تو سخن می گویم
ای بدیر خوان!آشیانه شاهین مزار توست
بدیر خان!گریز پای کوهای کبود
بدیر خان!که چشم های ابی ات
چونان چاقوییدر ظلمت شب می درخشید
بدیر خان!آه بدیر خان!
ما سه تن بودیم،سه شکوفه انتحار
بدیر خان،نازلی جان و من صوفی

یک عکس شصت ساله

میراث

پوستینی کهنه دارم من
یادگاری ژنده پیر از روزگارانی غبار آلود
سالخوردی جاودان مانند مانده میراث از نیاکانم مرا ، این روزگار آلود
جز پدرم ایا کسی را می شناسم من
کز نیاکانم سخن گفتم ؟
نزد آن قومی که ذرات شرف در خانه ی خونشان کرده جا را بهر هر چیز دگر ، حتی برای آدمیت ، تنگ خنده دارد از نایکانی سخن گفتن ، که من گفتم جز پدرم آری من نیای دیگری نشناختم هرگز نیز او چون من سخن می گفت همچنین دنبال کن تا آن پدر جدم کاندر اخم جنگلی ، خمیازه ی کوهی روز و شب می گشت ، یا می خفت این دبیر گیج و گول و کوردل : تاریخ تا مذهب دفترش را گاهگه می خواست با پریشان سرگذشتی از نیکانم بیالاید رعشه می افتادش اندر دست در بنان درفشانش کلک شیرین سلک می لرزید حبرش اندر محبر پر لیقه چون سنگ سیه می بست زانکه فریاد امیر عادلی چون رعد بر می خاست هان ، کجایی ، ای عموی مهربان ! بنویسماه نو را دوش ما ، با چکران ، در نیمه شب دیدیممادیان سرخ یال ما سه کرت تا سحر زایید در کدامین عهد بوده ست اینچنین ، یا آنچنان ، بنویسلیک هیچت غم مباد از این ای عموی مهربان ، تاریخ پوستینی کهنه دارم من که می گوید از نیکانم برایم داستان ، تاریخ من یقین دارم که در رگهای من خون رسولی یا امامی نیست نیز خون هیچ خان و پادشاهای نیست وین ندیم ژنده پیرم دوش با من گفت کاندرین بی فخر بودنها گناهی نیست پوستینی کهنه دارم من سالخوردی جاودان مانند مرده ریگی دساتانگوی از نیکانم ،که شب تا روزگویدم چون و نگوید چند سالها زین پیشتر در ساحل پر حاصل جیحون بس پدرم از جان و دل کوشید تا مگر کاین پوستین را نو کند بنیاد او چنین می گفت و بودش یاد داشت کم کم شبکلاه و جبه ی من نو ترک می شد کشتگاهم برگ و بر می داد ناگهان توفان خشمی با شکوه و سرخگون برخاست من سپردم زورق خود را به آن توفان و گفتم هر چه بادا باد تا گشودم چشم ، دیدم تشنه لب بر ساحل خشک کشفرودم پوستین کهنه ی دیرینه ام با من اندرون ، ناچار ، مالامال نور معرفت شد باز هم بدان سان کز ازل بودم باز او ماند و سه پستان و گل زوفا باز او ماند و سکنگور و سیه دانه و آن بایین حجره زارانی کانچه بینی در کتاب تحفه ی هندی هر یکی خوابیده او را در یکی خانه روز رحل پوستینش را به ما بخشید ما پس از او پنج تن بودیم من بسان کاروانسالارشان بودم کاروانسالار ره نشناس اوفتان و خیزان تا بدین غایت که بینی ، راه پیمودیم سالها زین پیشتر من نیز خواستم کاین پوستیم را نو کنم بنیاد با هزاران آستین چرکین دیگر برکشیدم از جگر فریاد این مباد ! آن باد ناگهان توفان بیرحمی سیه برخاست پوستینی کهنه دارم ن یادگار از روزگارانی غبار آلود مانده میراث از نیکانم مرا ، این روزگار آلود های ، فرزندم بشنو و هشدار بعد من این سلخورد جاودان مانند با بر و دوش تو دارد کار لیک هیچت غم مباد از این کو ،کدامین جبه ی زربفت رنگین میشناسی تو کز مرقع پوستین کهنه ی من پکتر باشد ؟با کدامین خلعتش ایا بدل سازم که من نه در سودا ضرر باشد ؟ای دختر جان همچنانش پک و دور از رقعه ی آلودگان می دار