خیلی وقت بود دلم میخواست آهنگ ما سه نفر بودیم احمد کایا را بشنوم
شعرش را هم برای شما میزارم
Biz üç kisiydik; Bedirhan, nazlican ve ben Üç agiz, üç yürek, üç yeminli fisek Adimiz bela diye yazilmisti daglara taslara Boynumuzda agir vebal, koynumuzda çapraz tüfek El tetikte kulak kiriste Ve sirtimiz topragA emanet Baldiran acisiyla ovarak üsüyen ellerimizi Yildiz yorgan altinda birbirimize sarilirdik Deniz çok uzaktaydi Ve dokunuyordu yalnizlik Gece uçurum boylarinda Uzak çakal sesleri Yüzümüze, ekmegimize Türkümüze çarpar geçerdi Gögsüne kekik süredi nazlican Tüterdi buram buram Gizlice ona bakardik Yüregimiz göçerdi Belki bir çoban kavalinda yitirdik nazlicani Atesböcekleriyle bir oldu kirpisarak tükendi Bir narin kelebek ölüsü birakip tam ortamiza Kursun gibi, mayin gibi tutusarak tükendi Oy nazlican vahsi bayirlarin marali Nazlican saçlari firtinayla tarali Sen de gider miydin böyle yildizlar ülkesine Oy nazlican oy can evinden yarali Nazlican serin yayla çiçegi Nazlican deli dolu heyecan Gögsümde bir sevda kelebegi Nazlican ah nazlican Artik yenilmis ordular kadar Eziktik, sahipsizdik Geçip gittik, parka ve yürek paramparça Gerisi ölüm duygusu, gerisi sagir sessizlik Geçip gittik, nazlican boslugu aramizda Bedirhani bir geçitte sirtindan vurdular Yarip çikmisken nice büyüK ablukalari Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca Titredi ve iki yana düstü kollari. Ölüm bir isirgan otu gibi sarmisti her yanini Devrilmis bir agaçti ayisiginda gölgesi Uzanip bir damla yas ile dokundum kirpiklerine Gögsümü çatlatirken nabzimin tükenmis sesi Sanki bir sakaydi bu, birazdan uyanacakti Birazdan atesi karistirip bir sigara saracakti Oysa ölüm sadik kalmisti randevusuna ah O da nazlican gibi bir daha olmayacakti Ey bedirhan; katran gecelerin heyulasi Ey bedirhan; kancik pusularin belasi Sen de böyle düsecek adam miydin konussana Ey bedirhan ey mezari kartal yuvasi Bedirhan mor daglarin kaçagi Bedirhan mavi gözleri sahan Zulamda suskun gece biçagi Bedirhan ah bedirhan Biz üç kisiydik Üç intihar çiçegi Bedirhan, nazlican ve ben Suphi
ما سه تن بودیم...

ما سه تن بودیم :بدیر خان، نازلی جان و من
سه دهان، سه دل، سه فشنگ سوگند خورده
و ناممان چونان بلایی بر کوه ها و سنگ ها نوشته
گناهی سنگین بر گردن مان تفنگی قیقاجی در آغوش مان
دست بر ماشه و گوش خوابانیده بر صداهای دور و نزدیک
و پشت بر خاک امانت سپرده...
دست های سردمان را آنقدر به هم مالیدیم
که ماهیچه های مان درد می گرفت
در زیر لحاف ستارگان در آغوش هم فرو می رفتیم
دریا در دور دستها بود و تنهایی نگران مان می ساخت...
شب در بلندی پرت گاه ها،زوزه شغال های فراسو
بر صورتمان،نان مان و ترانه مان می کوفت و می گذشت..
نازلی جان اویشن به سینه هایش می مالید
به ارامی نوازششان می کرد
و ما پنهانی نگاه می کردیم و دلمان فرو می ریخت
شاید نازلی جان را در نی چوپانی جا گذاشتیم
شبیه کرم شبتابی که ارام ،ارام خاموش می شود
او پروانه کوچکی شد و نعش اش در میان مان افتاد
شبیه گلوله ای شبیه مینی شعله کشید و تمام شد
ای نازلی جان!اهوی بیابان وحشی!
نازلی جان که گیسوانت را طوفانها شانه می زدند
تو هم باید اینگونه به سرزمین ستارگان می رفتی
ای نازلی جان!ای زخم خورده از جان خویش
نازلی جان هیجان سراسیمه
پروانه یک عشق در سینه من
شکوفه ییلاق های خنک
نازلی جان !آه نازلی جان!
دیگر شبیه اردوهای شکست خورده پایمال شدیم بی پناه گشتیم
و با دلی شکسته به مخفی گاهمان بر گشتیم
باقی همه حس مرگ بود باقی همه سکوتی گنگ
رفتیم با جای خالی نازلی جان در میانمان
بدیر خان رادر حالیکه چندین محاصره بزرگ را شکسته بود
در گذر گاهی از پشت زدند
او چونان تفنگی اویزان از شانه
لرزید و دستهایش از دو طرف افتاد
مرگ مانند گیاهان گزنه اطرافش را گرفته بود
و سایه اش در زیر نور ماه شبیه درختی واژگون افتاده بود
کنارش دراز کشیدم!با قطره ای اشک پلک هایش را لمس کردم
در حالیکه طنین ضربان تمام شده قلبم
سینه ام را می ترکاند انگار دارد شوخی می کند
او بعد از کمی بیدار خواهد شد
بعد کمی اتش را به هم خواهد زد و سیگاری خواهد پیچید
اما مرگ صادقانه در ملاقاتش پایدار بود
او هم دیگر چون نازلی جان اینجا نخواهد بود
ای بیر خان!غول شبهای تاریک
ای بدیر خان!بلای پرتگاه های وحشی!
چنینت خواهم خواند وقتی از تو سخن می گویم
ای بدیر خوان!آشیانه شاهین مزار توست
بدیر خان!گریز پای کوهای کبود
بدیر خان!که چشم های ابی ات
چونان چاقوییدر ظلمت شب می درخشید
بدیر خان!آه بدیر خان!
ما سه تن بودیم،سه شکوفه انتحار
بدیر خان،نازلی جان و من صوفی